هر جا هستی خدا به همرات ای بهترینم...

^{انتظار خیلی تلخ و کشنده است... مخصوصا انتظار کسی را داشته باشی که به اومدنش زیاد امیدوار نباشی... ولی با این حال هنوز در قلبت یک کور سویی چشمک میزنه...هنوز دل خوش به بازگشتش هستی... هنوز به یادش هستی... هنوز دل خوش به خاطرات مشترکتون هستی... هنوز تو ایستگاه انتظار منتظر اومدنش هستی...(آه خدا جونم) پس چرا نمیاد...؟ من دیر آمدم یا اون زودتر از اینا رفته...؟می خوام بهت بگم دیگه نمی خواد واسه من دلت بسوزه... میدونم از سر دلسوزی بهم ترحم میکنی...خوب فدای سرت که رفتی... میدونم می تونستی یک راه دیگه غیر از این راهی که رفتی انتخاب کنی... تو همیشه بهم امید و قدرت می بخشیدی ولی خودت چی؟ تو هم شاید می خواستی در برابر این سرنوشت شوم بایستی ولی نتونستی... تو منو می خواستی ومنم تو رو... ولی اون جوری که فکر میکردیم نشد... الانشم باید یک عمر غصه روزهای رفته ی را بخوریم... وچشم انتظار آینده ای مبهم... به خدا خسته شدم از این بیهودگی و یکنواخت زندگی کردن اگه بشه اسمشو گذاشت زندگی... همش منتظرت هستم همش گوش به زنگ تماست هستم و این جوری خودم گول میزنم در سکوت لحظه های بی تو بودن... با وفا چرا دیگه به خوابم نمیایی... من هر شب با آرزو اینکه حداقل تو خواب ببینمت سر به بالین میزارم ولی تو انگار رفتی واسه همیشه... ای خدا چرا من؟ ای کاش می تونستم دلم را از بی وفایی ها و نامهربونیها خالی کنم... آخه چرا باید سهم من از با تو بودن فقط غم و غصه اش باشه... نمیدانم؟}