سر آغاز بی تو بودن

^{امروز هم منتظرت بودم. انتظاری که بیهوده است. ولی مرهمی برای قلبم است. اولش که کمی کوچکتر بودیم همش آروز می کردیم یکی بیاد تو زندگی مون که عاشقانه دوستش داشته باشیم. اون شخص تو زندگیم اومد ولی خیلی زود رفت. به اندازه یک چشم به هم زدن. چه روزایی که عاشقانه دوستش داشتم. چه شبهایی که تا صبح منتظر دیدنش بودم. چه دفترایی که از اسمش پر کردم. چه نامه هایی که برایش نگاشتم. هر چی توی آستین یک عاشق بود رو کردم. و فکر این روزها رو نمی کردم. اصلا باورم شده بود که مال منه. غافل از اینکه اون متعلق به یکی دیگه است. همه منو نصیحت می کردن که رابطه من اون باید قطع بشه.می گفتن: ما به درد هم نمی خوریم. ولی ما قسم خورده بودیم که فقط مرگ می تونه ما رو جدا کنه. مبارزه سختی در پیش داشتیم. با اینکه می دونستیم بازنده ای بیش نیستیم. اصلا یادم نمی ره که چه قول وقرارایی با هم گذاشته بودیم. خیلی ها به عشقمون حسودیشون میشد. و می گفتند: آخر وعاقبت شما جداییه... ولی ما باور نداشتیم. انگار همین دیروز بود که برای آخرین بار صداشو شنیدم ولی هیچ صحبتی از خداحافظی نبود. چهار روز گذشت با خودم گفتم چی شده مگه میشه الهه از من بی خبر بمونه. نگرانش شدم. تا اینکه یک غریبه بهم گفت کجا کاریی الهه ات به وصال یکی دیگه در اومده. باورم نمیشد بهت کردم اصلا زمین وزمان روی سرم می چرخید هیچی نگفتم تو یک بغض غریب فرو رفتم. روزها دیگه واسم معنی نداشت زندگیم شده بود تو  اتاقم نشستن و فکر کردن. دیگه از هر چی عشق بود متنفر بودم. دوازده روز گذشت تا به خودم اومدم. واز شکست درس گرفتم. و قسم خوردم که تا آخر عمر عاشق نشم. و عاشقش بمونم. و فکر کنم عزیز من رفته یک سفر بی بازگشت. الان که دارم ازش می نویسم روز بیست و ششمه که از پیشم بدون یک خداحافظی رفته. باید سوخت وساخت با این زندگی. میدونم روزهای سختی بی اون در پیش دارم. نمی خوام مثل بعضی ها نفرین کنم. خداحافظی نمیکنم. خدا به همرات خدا پشت وپناهت باشه. همیشه دوستت دارم و تنها تو یادمی...}